ෂයර් හි නිහඬ සුන්දරත්වය
චිත්රපටයේ මුල් විනාඩි තිහ අපව රැගෙන යන්නේ සිහිනයකටයි. ෂයර් හි ඒ කොළ පැහැති කඳුයාය සහ 'හොබිට්' නිවෙස්වල ඇති අපූර්වත්වය ජැක්සන් මවන්නේ ඉතා සූක්ෂම ලෙසයි. නමුත් ඒ සුන්දරත්වය අස්සේම, බලයේ අසාවෙන් විකෘති වන බිල්බෝගේ මනස පෙන්වීමට ඔහු යොදාගත් 'ත්රාසජනක' (Gothic Horror) ශෛලිය ජැක්සන් තුළ සිටින විශිෂ්ට සිනමාකරුවා අපට හඳුන්වා දෙයි.
වීරත්වයට එහා ගිය මනුෂ්යත්වය
අප දකින බොහෝ බ්ලොක්බස්ටර් චිත්රපටවල වීරයන් සැමවිටම ශක්තිමත්ය. නමුත් ජැක්සන්ගේ 'පෙලෝෂිප්' එක එසේ නොවේ.
තමන්ගේ ආදරය වෙනුවෙන් රාජකීය උරුමය පවා අත්හැරීමට සිතන ඇරගෝන්ගේ දෙගිඩියාව...
යෝධයන් සහ රණශූරයන් මැද, "මම ඒ මුදුව ගෙන යන්නම්" යැයි පවසන ෆ්රෝඩෝගේ අසරණ හඬ...
ඒ හඬ ඇසී, තමන්ගේ ආදරණීය මිතුරාට උරුම වන ඉරණම ගැන සිතා දෑස් පියාගන්නා ගෑන්ඩල්ෆ්ගේ ශෝකය...
මේ සියල්ල චිත්රපටයට එකතු කරන්නේ මහා 'සෝල්' (Soul) එකකි. මෙහි සිටින බොරොමීර් පවා හුදු දුෂ්ටයෙකු නොව, තමන්ගේ රට වෙනුවෙන් වැරදි තීරණ ගන්නා ඛේදජනක මිනිසෙකු ලෙස අපට දැනෙන්නට පටන් ගනී.
"ආදරය සහ ශෝකය මුසු වූ ලෝකය"
ටොල්කියන් මේ කතාව ලිව්වේ පළමු ලෝක යුද්ධයේ බියකරු අත්දැකීම් මැද සිටිමිනි. ජැක්සන් එය මනාව තේරුම් ගත්තේය. 'ලොත්ලෝරියන්' දර්ශනවලදී ඔහු අපට පවසන්නේ ලෝකය අනතුරේ ඇති බව පමණක් නොවේ; හැම ජයග්රහණයක් පිටුපසම අතිවිශාල කැපකිරීමක් සහ සමුගැනීමක් ඇති බවයි.
චිත්රපටය පුරා දිවෙන ඒ "සමුගැනීමේ වේදනාව" ප්රේක්ෂකයාගේ දෑසට කඳුළක් එක් කරන්නේ නිතැතිනි.
සාරාංශය
පරිගණක සජීවීකරණයට (CGI) වඩා සැබෑ කලා නිර්මාණ (Production Design) කෙරෙහි විශ්වාසය තැබූ ජැක්සන්, අපට ලබා දුන්නේ චිත්රපටයක් පමණක් නොවේ. එය ටොල්කියන්ගේ අකුරුවලට දුන් පණකි. වසර විසි ගණනකට පසුව වුවද, අප නැවත නැවතත් 'මධ්ය පෘථිවියට' (Middle-earth) යන්නට පෙළඹෙන්නේ ජැක්සන් ඒ ලෝකය තුළ තැන්පත් කළ ඒ අසීමිත ආදරය නිසාමය.
